“Беларусь — адзіная краіна ў Эўропе, дзе захавалася сьмяротнае
пакараньне. Як вы да гэтага ставіцеся?” Адказвалі жыхары Магілёва.
Спадарыня:
“Можа, у іх нейкія ўмовы жыцьця іншыя. Можа, у іх гэта ня так разьвіта.
Я хачу сказаць, калі я пагляджу нешта пра забойствы. Аднаму даюць
чатыры, другому пятнаццаць, дваццаць пяць даюць. То тут, канечне, цяжка
нам меркаваць”.
Спадар: “Дужа адмоўна. Я лічу,
што мы павінны крочыць разам з усясьветнай супольнасьцю. І па новых
стандартах, тэхналёгіях жыць. Тады мы прыйдзем да нармальнага
грамадзтва”.
Спадар: “Я думаю, што ў іншых
краінах рана ці позна да гэтага могуць вярнуцца. Вось у чым справа.
Цяпер такая сытуацыя, што ўсе хочуць жыць прыгожа, і іх гэта, як
кажуць, штурхае на злачынствы. Менавіта нястача гэтых фінансавых
суадносінаў”.
Спадарыня: “Стаўлюся адмоўна. Я так лічу, што жыцьця пазбаўляць чалавека ня можа ніхто, у тым ліку й дзяржава”.
Спадар:
“Чаму адзіная? У Расеі, кажуць, зьбіраюцца аднавіць. Трэба, каб
засталася. Неяк жа трэба выхоўваць людзей. Асабліва “беспрэдзельшчыкаў”.
Спадарыня:
“Не, зусім не напружвае. Я лічу, што чалавек, калі ідзе на злачынства,
значыцца, ён павінен ведаць, што яго за гэта пакараюць, і пакараюць
жорстка. Кожны павінен адказваць за свае дзеяньні”.
Спадар:
“Я стаўлюся адмоўна. Жыцьцё дае нам Бог, і адабраць яго можа толькі
Бог. Аднак з чалавечага пункту гледжаньня за ўсялякае забойства павінна
быць заплочана”.
Спадарыня: “Гэта ж, відаць, не
ад нас залежыць. Я лічу, што трэба захаваць сьмяротнае пакараньне.
Кожнаму павінна быць расплата адэкватная”.
Спадар:
“Сьмяротнае пакараньне? Шчыра кажучы, гледзячы для каго. Напружвае
менавіта тое, што Беларусь адзіная ў Эўропе, як таполя на Плюшчысе”.
Спадарыня: “Наадварот, гэта добра. Інакш бы забівалі людзей беспакарана. Не баяліся б нічога. Няхай будзе, правільна”.
Спадар:
“Я адмоўна стаўлюся. Напрыклад, эўтаназію можна было б пакінуць як самы
гуманны від пакараньня, бо некаторых людзей проста ня выправіш”.
